Truteń – samiec pszczoły miodnej

Truteń to ostatni członek pszczelej rodziny. Jest nieco mniejszy od matki pszczelej, ale silniej od niej zbudowany.

Długość ciała trutnia wynosi ok. 15 – 17 mm, a ciężar nie przekracza zwykle 250 mg.

Charakterystyczną cechę tej pszczelej postaci stanowią duże oczy złożone, łączące się w przedniej części głowy. Aparat gębowy jest równie słabo rozwinięty jak u pszczelej matki. Truteń żyje około 3 miesięcy, a na koniec ich życia mają wpływ robotnice. Po ukończeniu się obfitego wziątku nektarowego, nie dopuszczają trutni do plastrów z miodem i przepędzają je z uli. Tylko w rodzinach pozbawionych matki lub z matkami starymi, niepłodnymi, trutnie pozostają na zimę w pszczelej rodzinie.

Truteń niestety jest niezdolny do samodzielnego zdobywania pożywienia i nie wykonuje żadnych prac umożliwiających życie rodziny. Jest pozbawiony żądła, gruczołów woskowych i koszyczków do zbierania pyłku, a jego gruczoły ślinowe i żuwaczkowe są słabo rozwinięte. Rola trutnia w rodzinie pszczelej ogranicza się więc do funkcji rozrodczych. Jego narządy rozrodcze, mieszczące się w odwłoku, składają się z parzystych gruczołów płciowych, czyli jąder, przewodów wyprowadzających nasienie, gruczołów śluzowych oraz narządu kopulacyjnego o dość skomplikowanej budowie. Liczba plemników w jądrach trutnia wynosi około 10 milionów. Po zapłodnieniu matki truteń natychmiast ginie, ponieważ odrywa się jego się narząd kopulacyjny.

Trutnie pojawiają się w rodzinie pszczelej wiosną w liczbie kilku tysięcy. Nie wykonują żadnych prac, nie pełnią żadnej roli społecznej, nie zbierają pyłku, mają jedynie zapłodnić królową w czasie jej lotu godowego. Te, które wezmą udział w unasienianiu, zginą zaraz po nim, a pozostałe będą wegetować w gnieździe do wczesnej jesieni. Później, jak wcześniej wspomniano, pszczoły przepędzają je z ula, a poza nim trutnie giną z powodu chłodu. Żyją średnio 50 dni.