Prawdziwy i odpowiedzialny pszczelarz poświęca w sezonie cały swój zawodowy czas wyłącznie pasiece. Może wtedy obsłużyć możliwie dużą liczbę pni. W przeciętnych polskich warunkach jeden pszczelarz o dobrych kwalifikacjach zawodowych, potrafi zapewnić właściwą pielęgnację najwyżej 80 – 120 pniom. Ma taką możliwość jedynie wtedy, gdy w okresie miodobrań, rójek i innych, ma możność korzystania z pomocy członków swojej rodziny. Nadmierne powiększanie pasieki i brak możliwości jej obsługiwania we własnym zakresie (decydują tu okresy spiętrzenia się prac letnich) mija się z celem zwłaszcza w pasiece, w której chodzi o maksymalną wydajność.
Na założenie pasieki i inwestowanie w nią decydują się najczęściej mieszkańcy wsi. Trzeba mieć bowiem przynajmniej 80 – 90 uli, żeby czerpać z tego biznesu zadowalające właściciela dochody. Pierwszym krokiem w kierunku zarobkowej w hodowli pszczół jest zakup działki albo dzierżawa gruntu pod tak zwane pasieczysko (czyli miejsce, w którym są ustawione ule z pszczołami). Teren musi być oddalony o co najmniej dziesięć metrów od najbliższych domostw, aby pszczoły nie przeszkadzały pobliskim mieszkańcom. Jeśli posesja z ulami nie spełnia takiego warunku, właściciel jest zobowiązany do ogrodzenia działki kilkumetrowym płotem albo obsadzić gęsto żywopłotem.
Domki dla pszczół, czyli ule powinny być osadzone solidnie i stabilnie, żeby nie przechylały się i nie przewracały. Mogą stać na pojedynczych podstawkach albo podstawach zbiorowych, wykonanych z drewnianych belek lub metalowych czy betonowych dźwigarów. Ule można ustawiać po cztery na paletach i każdy musi być kierowany wylotem w inną stronę. Ponieważ pszczoły błądzą, ule powinny być ustawione jak najdalej od siebie, co z oczywistych względów nie zawsze jest możliwe. Dla pszczelarza wygodne jest ustawienie uli w regularnych rzędach, ułatwiające obsługę i identyfikację rodzin, ale zwiększające błądzenie pszczół.
Ogromną rolę odgrywa również sama lokalizacja pasieki. Pszczoły, które mają przynosić do ula produkty pszczelarskie w jak największej ilości, potrzebują stałego dostępu do pyłków kwiatowych. Ule należy więc umiejscowić w pobliżu dających je roślin. Do najbardziej miododajnych rośliny w Polsce zalicza się rzepaki, akacje, lipy i grykę. W wielu miejscach kraju producenci wykorzystują także pola nawłoci czy wrzosu. Miód to nie jedyny produkt pszczeli, który świetnie się sprzedaje ze względu na wyjątkowe właściwości zdrowotne. Do produktów pszczelarskich, poza samym miodem, zalicza się pyłek kwiatowy, pierzgę (to podstawowy pokarm pszczół; jest wytwarzany przez nie w środku ula i powstaje z mieszanki pyłku kwiatowego wymieszanego ze śliną i miodem) i propolis (inaczej kit pszczeli to mieszanina wydzielin pszczół oraz substancji żywicznych obecnych w pąkach i młodych pędach drzew takich jak topola, brzoza, świerk, kasztanowiec i wielu innych roślin).
Drogi Użytkowniku,
Mamy nadzieję, że wiedza zawarta w tym artykule jest pomocna i inspirująca. Zapraszamy Cię do przetestowania e-booka:
„Poradnik Pszczelarski”
Link do książki w wersji elektronicznej (e-book PDF) dostępny jest do pobrania poniżej. Raz jeszcze gorąco zachęcamy Państwa do skorzystania z kursu pszczelarskiego.
